ஆஸ்திரேலியப் பள்ளிகள் - சிறு அறிமுகம் 1

நண்பன் திரைப்படம் பற்றி பலவிதமான விமர்சனங்கள் முன்வைக்கப்படும் இவ்வேளையில் என் பங்குக்கு நானும் அதைப் பற்றி கொஞ்சம் எழுத ஆசை வந்துவிட்டது. இது படத்தைப் பற்றியது அல்ல. படத்தில் சொல்லப்படும் சில கருத்துகள் பற்றிய என் பார்வையும் இந்தியக் கல்வி முறையையும் ஆஸ்திரேலியக் கல்வி முறையையும் ஒப்பிட்டு அலசும் என் பிள்ளைகளின் கருத்துக்களுமே இப்பதிவு.  

திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சி! ஆண்டு இறுதித்தேர்வுக்குப் பின் மாணவர்கள் பெற்ற மதிப்பெண் அடிப்படையில் வரிசைப்படுத்தப்பட்டு புகைப்படம் எடுக்கப்படும். முதல் மாணவனான விஜய் கல்லூரி முதல்வர் சத்யராஜின் அருகில் அமர்ந்திருப்பார். அவரது நண்பர்கள் கடைசி மாணவர்களாகத் தேறியதால் கடைசி வரிசையில் நிற்கவைக்கப்பட்டிருப்பார்கள். மனம் பொறுக்காமல் விஜய் கல்லூரி முதல்வரிடம் கேட்பார்,  

“இப்படி ஒரு ஏற்பாடு தேவைதானா? அதனால் அந்த மாணவர்கள் மனம் பாதிக்கப்படாதா? உங்களுக்கு எய்ட்ஸ் இருக்கிறதென்றால் டாக்டர் உங்களிடம் மட்டும் அதைச் சொல்வாரா அல்லது ஊரையேக் கூட்டிச் சொல்வாரா? அதுபோல மாணவர்களுக்குப் படிப்பில் குறையிருந்தால் அதை அவனுக்கு மட்டும் சொல்லாமல் இப்படி எல்லார் முன்னிலையிலும் காட்டி அவமானப்படுத்தத்தான் வேண்டுமா?” 

அதற்கு முதல்வர் கோபத்துடன் “என்னை ஒவ்வொருத்தன் காதிலும் போய் நீ இந்த மதிப்பெண் வாங்கியிருக்கிறாய் என்று சொல்லச்சொல்கிறாயா?” என்பார். 

அப்படிதான் ஒவ்வொரு மாணவர் காதிலும் சொல்கிறது ஆஸ்திரேலியக் கல்வித்திட்டம். கடந்த நான்கு வருடங்களாக என் பிள்ளைகள் ஆஸ்திரேலியப் பள்ளியில் படிக்கின்றனர். அதற்குமுன் இந்தியாவில் இந்தியக் கல்விமுறையில் பயின்றவர்கள். அங்கும் இங்கும் பல வித்தியாசங்களை உணர்கின்றனர். முக்கியமாய் அழுத்தமில்லாக் கல்விமுறை.  

ஆரம்பப்பள்ளியிலிருந்தே பிள்ளைகளுக்கு கல்வியை ஒரு சுமையாக்காமல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவரவர் தகுதிக்கும் திறமைக்கும் ஏற்ப புகட்டுகிறது. இங்கு தகுதி என்பது குழந்தைகளின் ஆர்வம், புரிந்துகொள்ளும் திறன், நினைவாற்றல், குடும்பச்சூழல், உடற்கோளாறு போன்ற இன்னும் பல காரணிகளை உள்ளடக்கியது.  

பொதுவாகவே பள்ளிகள், குறிப்பாக ஆரம்பப்பள்ளிகள் ( முதல் வகுப்பு முதல் ஆறாம் வகுப்பு வரை)) பாடப்புத்தகங்களை வீட்டுக்கும் பள்ளிக்கும் தினமும் சுமக்கத் தடைபோடுகின்றன. பாடப்புத்தகங்களை பள்ளிகளில் அவரவர்க்கு ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும் லாக்கர்களில் வைத்துவிட்டு வீடு வரும் பிள்ளைகள் அடுத்த நாள் காலையில் அங்கிருந்து எடுத்துக்கொண்டு வகுப்புக்குச் செல்கிறார்கள். வீட்டிலிருந்து குழந்தைகள் பையில் எடுத்துச் செல்வது உணவும் தண்ணீர் பாட்டிலும் மட்டும்தான். உயர்நிலைப்பள்ளி மாணவர்கள் மாத்திரமே தேவைப்படும் புத்தகங்களை வீட்டுக்குக் கொண்டுவந்து படிக்கின்றனர்.  

ஆரம்பக் கல்வி பயிலும் பிள்ளைகளுக்கு பள்ளிகளில் படிக்கும் படிப்பே போதுமானது என்கிறது கல்வி நிர்வாகம்.. பெற்றோர் வீட்டில் அப்பிள்ளைகளைப் படிக்கவைக்க விரும்பினால் அரைமணி நேரம் மட்டுமே படிக்கவைக்கவேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறது. மற்ற நேரத்தில் அப்பா அம்மாவுக்கு சிறு சிறு வேலைகளில் உதவவும், வெளியில் ஓடியாடிவிளையாடவும், மிதிவண்டிப் பயிற்சி செய்யவும் பள்ளி பரிந்துரைக்கிறது.  

மூன்றாம் வகுப்பு முதல் வாரம் ஒருமுறை வீட்டுப்பாடம் கொடுக்கப்படுகிறது. அதுவும் ஒரு அரைமணிநேரத்தில் முடித்துவிடக்கூடியதாக உள்ளது. ஆனால் அதற்கு கொடுக்கப்படும் அவகாசம் ஐந்து நாட்கள். தினமும் நூலகத்திலிருந்து தனக்குப் பிடித்தப் புத்தகத்தை வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்று வாசிக்கவும் பெற்றோர் அதை ஊக்குவிக்கவும் முக்கியமாக அறிவுறுத்துகிறது.

சரி. தேர்வு எப்படி என்கிறீர்களா? மூச்! ஆறாம் வகுப்பு வரை தேர்வென்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. எல்லாமே அஸைன்மெண்ட் தான்.

ஒவ்வொரு கல்வியாண்டும் நான்கு காலாண்டுகளாய்ப் பிரிக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு காலாண்டுக்கும் ஒரு தலைப்பு அந்தந்த வகுப்புக்கேற்றபடி கொடுக்கப்பட்டு  அதன் அடிப்படையிலேயே பாடங்கள் நடத்தப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு அரையாண்டுக்கும் பின்னர் அந்த அஸைண்மெண்ட் பற்றிய மாணவர்களின் பார்வை, பங்களிப்பு, புரிதல், செயல்முறை, திருத்தம் போன்ற பலவற்றையும் அலசி ஒரு தனிப்பட்ட ரிப்போர்ட் ஆசிரியரால் தயாரிக்கப்பட்டுக் கொடுக்கப்படுகிறது.

எப்படி? எல்லோர் முன்னிலையிலுமா? ம்ஹூம்….

 ஒரு பெரிய கவருக்குள் போடப்பட்டு தபாலில் வீட்டுக்கு அனுப்பப்படுகிறது. நம் குழந்தையின் படிப்பு எந்த நிலையில் இருக்கிறது, எதில் இன்னும் சிரத்தை எடுக்கவேண்டும், பள்ளியில் அவன் ஒழுக்கம் எப்படி, மற்ற மாணவர்களுடன் அவன் பழகும் திறன் எப்படி என்பதையெல்லாம் நாம் மட்டுமே தெரிந்துகொள்ள முடியும். இதனால் படிப்பில் மந்தமாயுள்ள பிள்ளைகள் மற்றப் பிள்ளைகள் முன் தலைகுனியவேண்டிய அவசியமில்லை. இது ஆரம்பப்பள்ளி நிலையில்!

 அடுத்து உயர்நிலைப்பள்ளிகளைப் பற்றி! அங்குதான் மாணவர்களுக்கு தேர்வு அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது.  அதுவும் எப்படி? இன்று படித்தது நாளைக்குத் தேர்வு என்றில்லாமல் தேர்வு எந்தெந்த பாடத்தில் என்பதையும் எப்போது என்பதையும் இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பே வகுப்பு ஆசிரியர் எழுத்துபூர்வமாக (நோட்டீஸ்) மாணவர்களிடம் வழங்கியிருக்க வேண்டும். இது சாதாரண வகுப்புத் தேர்வுகளுக்கும் பொருந்தும் என்பதுதான் வியப்புக்குரியது.

என் மகள் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு படிக்கிறாள். அவளுக்கு இன்றுவரை சக மாணவிகளின் மதிப்பெண் என்னவென்று தெரியாது. மாணவ மாணவிகள் தாமாய் முன்வந்து தங்கள் மதிப்பெண்ணை வெளியில் சொல்லாதவரை எவருக்கும் எவர் மதிப்பெண்ணும் தெரிய வாய்ப்பே இல்லை. முதல் மாணவிக்கு பாராட்டு விழாவும் இல்லை. கடைநிலை மாணவிக்கு கடுமையான அர்ச்சனையும் இல்லை. முதல் வகுப்பு பெற்ற மாணவர் யாரென்பதையும் பெற்ற மதிப்பெண் என்ன என்பதையும் பிற மாணவர்கள் அறிய விரும்பும் பட்சத்தில் அவர் அனுமதி பெற்றே வெளியில் சொல்லப்படுகிறது. ஒருவேளை, அவர் மறுத்துவிட்டால் அந்த விவரம் சொல்லப்படாது.

 இப்படியிருந்தால் பிள்ளைகளுக்கு எப்படி தன் முன்னேற்றம் தெரிய வரும் என்றுதானே நினைக்கத் தோன்றுகிறது? மொத்த வகுப்பின் தரப்பட்டியலில் தான் எந்த இடம் என்பதை தனிப்பட்ட மாணவரே அறியும் வண்ணம் அவர்களிடம் மட்டுமே தரப்படுகிறது.

 இந்த முறை பற்றிதான் அந்தப் படத்திலும் சொல்லப்படுகிறது. அதை நடைமுறைப்படுத்துவதில் சிக்கலெதுவும் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. பெற்றோரின் கனவுகள் திணிக்கப்பட்டு விட்டேத்தியாக படிப்பவர்கள் உள்ளனர். எவ்வளவு படித்தாலும் மனத்தில் பதிய வைக்க முடியாத மாணவர்கள் உள்ளனர். பரிட்சை நேரப் பதட்டத்தில் படித்த அத்தனையையும் மறந்து போகும் மாணவர்கள் உள்ளனர். எந்த வகையிலும் தவறு செய்யாத இவர்களைப் போன்றோரை தண்டித்தல் எந்த வகையில் நியாயம்? ராகிங் போன்றதுதான் இதுவும்.

 எல்லாம் இருந்தும் எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாமல் தெனாவெட்டாக சிலர் திரியலாம். அவர்களைப் பற்றிய கவலையை விட்டுவிடுவோம். ஏனெனில் அவர்கள் எதையும் தாங்கும் மனநிலைக்கு  எப்போதோ தள்ளப்பட்டிருப்பார்கள்.

தோல்வியால் மனம் உடைந்து தற்கொலைக்கு செல்பவர்கள் பெரும்பாலும் பிரச்சனைகளை சந்திக்கப் பயப்படும் பூஞ்சை மனதுக்காரர்களே.

 வகுப்பில் சகமாணவர்கள் முன் தொடர்ந்து மட்டம் தட்டப்படும் பிள்ளைகள் மனதளவில் பாதிக்கப்படுகின்றனர். ஒப்பீடே எப்போதும் காழ்ப்புணர்வையும் சுய கழிவிரக்கத்தையும் தூண்டும் தூண்டுகோல். பள்ளியில் மட்டுமல்ல, வீட்டிலும் பிள்ளைகளுக்குள் ஒப்பீடு தவிர்க்கப்பட வேண்டியது. நம்மூரில் சில வீடுகளில் பிள்ளைகளை மற்றப் பிள்ளையுடன் ஒப்பிட்டு, ‘அவன் மூத்திரத்தைக் குடி! அப்பவாவது உனக்கு புத்தி வருகிறதா என்று பார்ப்போம்’ என்னும் கடுமையான வார்த்தைகளை வீசி அவர்களை மன அதிர்வுக்குள்ளாக்குவதையும் நான் கண்டிருக்கிறேன். இது மிகவும் கண்டிக்கத்தக்கது. நம் பிள்ளையின் தன்மானத்தைத் தகர்த்து, அதன்மூலம் நாம் அடைய நினைக்கும் பெருமை ஒருவகையில் அருவருக்கத்தக்கதும் கூட.  

ஒவ்வொரு பிள்ளைக்கும் ஒரு திறமை உண்டு. அதைக் கண்டறிந்து மேம்படுத்துவதன் மூலம் எந்தப் பிள்ளையின் எதிர்காலத்தையும் ஒளிமயமாக்க பெற்றோராலும் ஆசிரியர்களாலும் முடியும்.  

பிள்ளைகளிடம் இருக்கும் தனித்திறமையைக் கண்டறிய, ஆஸ்திரேலியக் கல்விமுறைக் கையாளும் ஒரு வித்தியாசமான முறையை அடுத்தப் பதிவில் விளக்குகிறேன்.

ஆஸ்திரேலியாவில் இருப்பதால் நான் அக்கல்விமுறையைத் தலையில் வைத்துக் கொண்டாடி இந்தியக் கல்விமுறையைக் கேவலப்படுத்துவதாக எவரும் எண்ணுவீர்களாயின் அதற்காக நான் வருந்துகிறேன். நல்லவை எங்கு இருந்தாலும் பாராட்டுவோம். தவறு எங்கிருந்தாலும் சுட்டிக்காட்டுவோம் என்னும் தார்மீக மனப்பான்மையும் நம் கல்விமுறையிலும் இது போன்ற நடவடிக்கைகள் பின்பற்றப்பட்டால் பல மாணவர்களின் மனக்குமைவும் மயானப்பயணமும் தவிர்க்கப்படலாமே என்னும் ஆதங்கமும்தான் அடிப்படை. புரிந்துகொள்வீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.