ஆஸ்திரேலியப் பள்ளிகள் - சிறு அறிமுகம் 5

பள்ளிகள் வாழும் கலையைக் கற்றுக்கொடுக்காவிடினும் சாகும் எண்ணத்தைத் தூண்டக்கூடாது என்று சென்ற பதிவில் சொல்லியிருந்தேன். கொலை செய்யவும் தூண்டக்கூடாது என்றும் சேர்த்துச் சொல்லும் நிலைக்கு இன்று தள்ளப்பட்டுள்ளேன்.  

சென்னையில் பிரபல பள்ளி ஒன்றில் ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவன் ஒருவன், வகுப்பறையிலேயே ஆசிரியையைக் கத்தியால் குத்திக் கொன்ற நிகழ்வை ஊடகங்கள் வழி அறிந்தது முதல் மனத்தை அழுத்தும் பாரத்தை எப்படி இறக்கிவைப்பதென்றே தெரியவில்லை.  

நிகழ்வு தரும் வேதனை ஒருபுறம் என்றால் அந்நிகழ்வுக்கான காரணங்களாக முன்வைக்கப்படும் பட்டியல்…. பெரும் வேதனை. முக்கியமாய் பெற்றோர் வளர்ப்பு சரியில்லை, தந்தையரின் பணிவெறி, தாயாரின் சின்னத்திரை ஈர்ப்பு, ஒழுங்கின்மையும் ஒழுக்கமின்மையுமே கதாநாயகத்தனமாகச் சித்தரிக்கும் பெரிய திரைகளின் பாதிப்பு, பள்ளிகளின் அச்சுறுத்தல், பாலியல் வக்கிரத் திரைப்படங்கள், தாராளமயமாக்கலால் எழுந்த சமூக மயக்கம் , டாஸ்மார்க் என நீளும் பட்டியலில் முக்கியமான ஒன்றை அனைவருமே தவறவிடுகின்றனர்.  மதிப்பெண் மட்டுமே ஒருவனை உருப்படவைக்கும் என்னும் மாயை. அதைக் கட்டவிழ்த்துவிட்டுவிட்டு, கத்திக்குத்து வரை ஒரு பிஞ்சின் மனத்தில் நஞ்சை வேரூன்றச் செய்துவிட்டு இப்போது குய்யோ முறையோவென்று கூக்குரலிடுவது என்ன நியாயம்? அதற்காக அவன் செய்தது நியாயம் என்று வாதிடவில்லை. அநியாயத்துக்கான மூலகாரணம் பற்றி மட்டுமே இங்கு பேசுகிறேன். 

ஆசிரியர் அவன் பெற்ற குறைந்த மதிப்பெண்ணை மற்றவர் முன்னிலையில் சுட்டிக்காட்டி மனம் புண்படுத்தாதிருந்தாலோ, பெற்றவர் அம்மதிப்பெண்ணை ஒரு பொருட்டாக எண்ணாது மற்றக் குணங்களைக் கொண்டாடியிருந்தாலோ, பள்ளி நிர்வாகம் தேர்ச்சி விகிதத்தில் காட்டிய அக்கறையை மாணவர் நலனில் காட்டியிருந்தாலோ இப்படி ஒரு சம்பவம், அதுவும் நம் நாட்டில் நிகழ்ந்திருக்க வாய்ப்பே இருந்திருக்காது. இப்படி ஆசிரியர், பெற்றோர், பள்ளி என்று ஒவ்வொருவராய்க் குறை சொல்வதற்கு பதில் மொத்தமாய் நம் கல்விமுறையே காரணம் என்று சொல்வதில் தவறொன்றும் இல்லை.  

அமெரிக்காவில், ஐரோப்பாவில், ஆஸ்திரேலியாவில் இப்படி மாணவர்கள் துப்பாக்கியும் கையுமாய் உள்ளே நுழைந்து உடன்படிக்கும் மாணவர்களை, ஆசிரியர்களை, மேலும் கண்ணில் கண்டவர்களையெல்லாம் சுட்டுத்தள்ளிவிட்டு தானும் தற்கொலை செய்துகொண்ட சம்பவங்களையெல்லாம் நீ கேட்டதில்லையா? பார்த்ததில்லையா? என்று நீங்கள் கேட்பது என் காதில் விழுகிறது. அவர்கள் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் என்பதையும், படிக்கக் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டவர்கள் இல்லையென்பதையும், படிப்பல்லாத மற்றக் காரணிகளால் மனநலம் பாதிப்படைந்து அதனால் அத்தகைய கொடூரச் செயல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்.  

இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் இன்னுமொரு கொடிய சம்பவத்தைப் பற்றிய செய்தி என் காதில் விழுகிறது. அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த 14 வயது மாணவன் ஒருவன் தன் சக மாணவர்கள் முன்னிலையில் தன்னைத்தானே சுட்டுக்கொண்டு மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறான். இந்தக் கோரச் செயலுக்குக் காரணம் மன அழுத்தம் என்றாலும் அதற்கு அவனது படிப்போ, மதிப்பெண்களோ காரணமாய் இருக்காது என்பதை உறுதியாய்ச் சொல்லமுடியும். குடும்ப வன்முறைகளும், தகாத உறவுகளின் பின்னணியும், மூத்த மாணவர்களால் இழைக்கப்படும் கேலிவதைகளும், அதற்கு அடுத்தக் கட்டமான துயரவதைகளும் காரணங்களாக இருக்க அதிக சாத்தியம் உள்ளது. 

சென்ற பதிவில் ரமணி சார் ஆஸ்திரேலியப் பிள்ளைகள் பதினெட்டு வயதில் பெற்றோரைப் பிரிய மனதளவில் எப்படித் தயாராகிறார்கள் என்று எழுதக் கேட்டிருந்தார்.  

ஆஸ்திரேலியா போன்ற மேலைநாடுகளில் பிள்ளைகள் பதினெட்டு வயதில் தங்கள் பெற்றோரைப் பிரிந்து செல்வதற்கு மேற்குறிப்பிட்டக் காரணிகளும் ஒரு காரணம். அவற்றை விளக்குமுன் நம் நாட்டிலும் மேலை நாடுகளிலும் இருக்கும் வாழ்க்கைமுறைகளின் ஒப்பீடு அவசியமானது. 

நம் நாட்டைப் பொறுத்தவரை, கூட்டுக்குடும்ப வாழ்க்கைமுறை சிதைந்துபோய்விட்டாலும் குடும்பக் கட்டமைப்பின் மேல் நமக்கு இருக்கும் நம்பிக்கையும் நன்மதிப்பும் இன்னும் முற்றிலுமாகக் குலைந்துபோய் விடவில்லை. குடும்பம், குழந்தைப்பேறு, வளர்ப்பு, படிப்பு, வேலை, திருமணம் என்று தாயும் தகப்பனும் அக்கறை செலுத்துவதோடு தங்கள் வாழ்வையே அதற்கு அர்ப்பணிக்கின்றனர்.  

ஒரு நல்ல குடும்பத்தில் கணவன் மனைவிக்குள் உண்டாகும் கருத்துவேறுபாடுகள் யாவும் குழந்தைகளின் கண்மறைவாய் வைக்கப்படுகின்றன. மனமொத்துப் போகாநிலையிலும் குழந்தைகளுக்காக, குழந்தைகளின் நலனுக்காக சேர்ந்து வாழும் பல தம்பதியினரைப் பார்த்திருக்கிறோம். இந்த நிலை நம் காலங்களில் இருந்தது. இன்றும் பல குடும்பங்களில் தொடர்கிறது. ஆனால் இன்றைய இளம் தலைமுறையினரிடம் இது போன்ற அர்ப்பண உணர்வுகளைக் காண்பது அரிதாகத்தான் உள்ளது. மேலைநாட்டு மோகம், வளர்ந்துவரும் வசதிப்பெருக்கம், உலகமயமாக்கலின் தாக்கம், ஈகோ மனப்பான்மை என்ற பல காரணிகளைச் சொல்லலாம். அவற்றைப் பற்றி வேறொரு பதிவில் பார்ப்போம்.  

இப்போது ஆஸ்திரேலியப் பெற்றோரைப் பார்ப்போம். ஆஸ்திரேலியர்கள் ஆஸ்திரேலியர்கள் என்று வரிக்கு வரி நான் குறிப்பிடுவது ஆஸ்திரேலியப் பூர்வீகக்குடிகளைக் குறிக்காது. அவர்களில் பெரும்பான்மையோர் இன்னும் தங்கள் சமூக, கலாச்சார கட்டமைப்புகளிலிருந்து விடுபடவில்லை. அவர்கள் இன்றும் கூடிவாழ்கின்றனர்.  

நாற்பதாயிரம் வருடங்களுக்கும் மேலாக இம்மண்ணில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் அப்பூர்வீகக்குடிகளிடமிருந்து சுமார் நானூறு வருடங்களுக்கு முன் இம்மண்ணை ஆளும் உரிமையைக் கைக்கொண்ட ஐரோப்பியர்களின் வாரிசுகளைப் பற்றியே பேசுகிறேன்.  

ஆஸ்திரேலியர்கள் பொதுவாகவே நிரந்தரக் குடும்பக் கட்டமைப்பில் நம்பிக்கை அற்றவர்கள். பிறருக்காக தங்கள் விருப்பு வெறுப்புகளை விட்டுத்தர விரும்பாதவர்கள்.. ஒரு குழந்தையைப் பள்ளியில் சேர்த்துக்கொள்ளும் பொருட்டு, விண்ணப்பப் படிவங்களில் வேண்டப்பட்டிருக்கும் தகவல்களே அவற்றுக்கு அத்தாட்சி. 

விண்ணப்பப் படிவங்களில் தாய். தந்தை, மாற்றுத்தாய், மாற்றுத்தந்தை, இவர்கள் அனைவரின் பெயர், முகவரி, எந்தெந்த நாட்களில் எந்தெந்த பெற்றோரின் பொறுப்பில் அவன் இருக்கவேண்டும், பிள்ளைக்கு ஏதேனும் விபத்து எனில் முதலுரிமை யாருக்குத் தரப்படவேண்டும், இரண்டாவதாய் யாரைத் தொடர்பு கொள்ளவேண்டும் என்ற விவரங்களைக் கேள்விகளாய்த் தாங்கியிருக்கும் அந்த விண்ணப்பத்தைப் பார்த்தாலே தலைசுற்றும்.  

சமீபத்தில் ஓரினத் திருமணங்களை சட்டப்படி செல்லுபடியாக்கச் சொல்லிப் பாராளுமன்றத்தில் சூடான விவாதங்கள் நடந்துகொண்டிருக்கையில் விண்ணப்பப் படிவங்களில் மேலும் திருத்தங்கள். தாய், தந்தை என்பதற்குப் பதில் பெற்றோர்(1) மற்றும் பெற்றோர்(2) என்றும் அவர்களுடைய பாலினம் கேட்டும் கேள்விகள் உள்ளன. அதேபோல் வீடு வாடகைக்கு என்றால் அந்த விண்ணப்பத்தில் கணவன், மனைவி என்று இருக்காது. விண்ணப்பதாரர் மற்றும் அவருடன் சேர்ந்து வாழ்பவர் என்று குறிப்பிட்டு, வாடகையில் இருவரின் தனித்தப் பங்கு பற்றியும் கேட்டிருக்கும். அந்த அளவுக்கு இங்கு குடும்பக் கட்டமைப்பின் அஸ்திவாரம் பலவீனமாக உள்ளது. அவ்வளவு ஏன்? இன்றைய ஆஸ்திரேலியப் பிரதமர் மிஸ். ஜூலியா கில்லார்டும் திருமணம் செய்துகொள்ளாமல் தன் துணைவருடன் சேர்ந்து வாழ்வது திருமண பந்தத்தின் மீதான அவர்களது எதிர்மறை ஈடுபாட்டுக்கு இன்னொரு சான்று. 

மற்றொரு அதிர்ச்சிகரமானத் தகவல், ஆஸ்திரேலியாவில் பதின்மவயதுத் தாய்மார்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக்கொண்டிருப்பதாக ஆஸ்திரேலியக் கல்வி மற்றும் குழந்தைகள் நலத்துறையின் புள்ளியியல் தகவலறிக்கை சொல்கிறது. ஆயிரத்துக்கு பதினெட்டு கர்ப்பங்கள், 15 முதல் 19 வரையிலான பதின்ம வயதுக் கர்ப்பங்கள் என்னும் விகிதாச்சாரத்துடன்  உலகவரிசையில் பதினொன்றாவது இடத்தில் ஆஸ்திரேலியா உள்ளது. ஆயிரத்துக்கு 52 என்ற கணக்கில் அமெரிக்கா முதலிடம் வகிக்கிறது. ஆயிரத்துக்கு 27 என்று இங்கிலாந்து இரண்டாமிடத்தில் உள்ளது. ஆனால் பெற்றெடுக்கப்படும் குழந்தைகளைக் கொண்டே இப்புள்ளிவிவரம் கணக்கில் கொள்ளப்படுகிறது என்றும் கலைக்கப்படும் கர்ப்பங்களையும் கணக்கெடுத்தால் ஆஸ்திரேலியாவில் பதினெட்டு என்பது முப்பத்திரண்டாக உயரும் என்றும் அவ்வாய்வறிக்கை மேலும் அதிர்ச்சித்தகவல் அளிக்கிறது.  

ஆஸ்திரேலியாவில் ஒற்றைப் பெற்றோருக்கு அரசு தரும் அதிகபட்ச சலுகைகளும் இப்படி சிறு வயதில் குழந்தைகளைப் பெற்று வளர்க்க ஊக்கமூட்டுவதாகவும் அவ்வறிக்கை கூறுகிறது. தாங்களே இன்னும் வாழ்க்கையில் முதிர்ச்சி அடையா நிலையில் தாங்கள் பெற்றெடுக்கும் குழந்தைகளை அவர்களால் எப்படி சரியான பாதையில் வளர்க்க இயலும்? சமூக வன்முறைகளுக்கு இதுபோன்ற சூழலில் வளர்க்கப்படும் குழந்தைகளும் ஒரு காரணமாக இருப்பதில் வியப்பென்ன?  

படிக்கும் காலத்தில் பெண்பிள்ளைகளின் பாதை திசைமாறிப்போவதைத் தவிர்க்க, குறைந்தபட்சம் குழந்தைப்பேறுகளையும் கர்ப்பங்களையும் தடுக்க பள்ளி நிர்வாகம் பாலியல் கல்வியைப் பள்ளிகளில் கற்றுத்தருகிறது. பாலியல் பிரச்சனைகள், பரவும் நோய்கள், பாதுகாப்பான உடலுறவு போன்றவற்றில் இருபாலாருக்கும் அறிவுரையும் ஆலோசனையும் தரப்படுகிறது.  

பத்தாம் வகுப்பு மாணவிகளுக்குப் பிள்ளை வளர்ப்பு பற்றியப் பாடம் ஒன்று உள்ளது. அதில் கரு உருவாவதிலிருந்து தாய்க்கு உண்டாகும் மாற்றங்கள், பிரச்சனைகள் பற்றிக் கற்பிப்பதுடன், வகுப்புக்கு வெவ்வேறு கர்ப்ப காலக்கட்டத்தில் உள்ள இளம் தாய்மார்கள் சிலரை அழைத்துவந்து நேரடியாக அவர்களுடைய உடலியல், மனோவியல் மாற்றங்களையும், அதனால் அவர்கள் அனுபவிக்கும் பிரச்சனைகளையும் பற்றி மாணவிகள் தாங்களாகவே கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ள வழிவகுக்கிறது. அதிலேயே பல மாணவிகளுக்கு தாய்மை என்பது அத்தனை எளிதல்ல என்பது புரிந்துவிடுகிறது. அதோடு விடவில்லை. செயல்முறைப் பயிற்சியும் கொடுக்கப்படுகிறது.  

ஒரு குழந்தைப் பொம்மை. பொம்மை என்று நினைத்தால் பொம்மைதான். ஆனால் பிறந்த குழந்தைக்குண்டான அத்தனைச் செயல்களையும் செய்யக்கூடிய அளவில் கணினிக் கட்டுப்பாட்டுடன் ஒரு உயிருள்ள குழந்தை போலவே இயங்குகிறது. பாடத்திட்டத்தின்படி அதை ஒவ்வொரு மாணவியும் இரண்டுநாட்கள், பெரும்பாலும் வார இறுதி நாட்களில் வீட்டுக்குக் கொண்டுசென்று வளர்க்கவேண்டும். அந்த இரண்டு நாளும் அம்மாணவியே அதன் தாய். அவள் தன் உண்மைக் குழந்தை போலவே அதைக் கவனித்துக்கொள்ளவேண்டும்.  சாதாரண விஷயம்தானே என்கிறீர்களா? அதுதான் இல்லை… இந்தக் குழந்தை வளர்ப்பில் குடும்ப உறுப்பினர் எவரும் அவளுக்கு உதவக்கூடாது என்பது பள்ளியின் கட்டாய அறிவிப்பு. எனவே தனியொருத்தியாய் இந்தப் பயிற்சியை மாணவி மேற்கொள்ளவேண்டும். எங்காவது வெளியிடங்களுக்குச் செல்வதானாலும் குழந்தையைக் கையில் கொண்டுசெல்லவேண்டும்.

குழந்தையைப் போலவே அதுவும் அடிக்கடி அழும். அழுவதற்கான சரியான காரணத்தை தாய் அறிந்திடவேண்டும். பசி என்றால் அதற்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள பாட்டிலில் இருக்கும் நீரைப் புகட்டவேண்டும். அதுவும் எப்படி? சரியான முறையில் கையில் ஏந்தி, தலையைச் சற்று உயர்த்தி, மெல்ல மெல்ல, மூச்சு முட்டாமல், புரையேறிக்கொண்டுவிடாமல், வெகு சிரத்தையாகக் கொடுக்கவேண்டும். அது அழுவது பசிக்காக இல்லையெனில் குடிக்காமல் முரண்டு செய்தழும். அடுத்தது அது சிறுநீர் கழித்திருக்கிறதா? அந்த ஈரத்தில் குளிர்ந்து அழுகிறதா என்று அதன் நாப்கினை அகற்றி சோதிக்கவேண்டும். ஈரமாக இருந்தால் உடனே அகற்றிப் புதிய நாப்கினை அணிவிக்க வேண்டும். அதுவுமில்லை. ஆனாலும் அழுகிறது என்றால் வேறென்ன? தூக்கமாக இருக்கலாம். குழந்தையைக் கையிலெடுத்து மார்போடு இதமாக அணைத்து மெதுவாய்த் தாலாட்டியும், தட்டிக்கொடுத்தும் தூங்கவைக்கவேண்டும். இரவில் அடிக்கடி விழித்து அழும். அழுகையின் காரணங்களை மனத்தில் ஓடவிட்டு அதற்கேற்றபடி செயலில் இறங்கவேண்டும். பசியாற்றிய அரைமணி நேரத்தில் அழுதால் அது நிச்சயம் பசிக்கான அழுகை இல்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டிருக்கவேண்டும்.  

அழுத்திப் பிடித்தால் மூச்சுத் திணறி, குழந்தை இறந்துவிடும். சரியான நேரத்தில் பசி போக்காவிடில் கத்தி விறைத்துவிடும். இரண்டு நிமிடம் தொடர்ச்சியாக அழவிட்டால் அதன்பின் செயலற்றுப்போய்விடும். என்ன செய்தும் பயனில்லை. நாம் குழந்தையைக் கவனித்துக்கொள்ளும் முறைகள் அந்தக் குழந்தை பொம்மைக்குள் இருக்கும் கட்டுப்பாட்டகத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும். கொடுக்கப்பட்ட கால அவகாசம் முடிந்தபின் ஆசிரியர் அதைக் கவனித்து அம்மாணவியின் குழந்தை வளர்ப்பு முறைகளைப் பற்றிய ரிப்போர்ட் தருவார். தாறுமாறாக இருந்தால், நீ தாயாயிருக்கத் தகுதி அற்றவள் என்பது ரிப்போர்ட்டில் பதிவு செய்யப்பட்டுவிடும்.  

அவர் என்ன சொல்வது? மாணவியே வெறுத்துப்போயிருப்பாள். ஒரு குழந்தை எப்படியெல்லாம் படுத்துகிறது? தூங்கவிடாமல், தொலைக்காட்சி பார்க்கவிடாமல், குளிக்கவிடாமல், வெளியிடங்களுக்கு செல்லவிடாமல் எப்போதும் அழுது, தன்னையே கவனித்துக்கொள்ளச் சொல்கிறதே… ஒன்றிரண்டு நாட்களே இப்படியெனில்…. மாதக்கணக்கில், வருடக்கணக்கில் ஒரு குழந்தையை வளர்ப்பது எத்தனை சிரமம்? எனவே இப்போதைக்கு குழந்தையே பெற்றுக்கொள்ளக்கூடாது என்ற முடிவுக்கு வந்திருப்பாள். வந்திருப்பாள் என்ன? வந்துவிட்டார்கள் என் மகளின் சிநேகிதிகள். என் மகள் அந்தப் பாடத்தைத் தேர்ந்தெடுக்காததால் அந்த அனுபவம் அவளுக்கு வாய்க்கவில்லை.  

இது பதின்மவயதுப் பிள்ளைப்பேறுகளைத் தடுக்க பள்ளிகள் கையாளும் ஒரு சிறு முயற்சியே. இதுபோன்ற நிலை நம் நாட்டில் இன்னும் உருவாகவில்லையென்பதை நினைத்து நாம் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடலாம்.  

இன்னும் சொல்வேன்….