அழைப்புமணி

எனக்கு எட்டு வயதாகும்போது எங்கள் வீட்டில் ஒரு சுவாரசியமான சம்பவம் நடந்தது. அப்போது நாங்கள், அழகான சிட்னி துறைமுகத்தின் வசீகரமான விரிகுடாக்களில் ஒன்றான மோஸ்மான் விரிகுடா பகுதியில் வசித்துக்க்கொண்டிருந்தோம்.

அப்போதெல்லாம் வீடுகளின் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைவாக அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகவும்தான் இருந்தன. எங்கள் வீட்டைச் சுற்றிலும் யூகலிப்டஸ் மரங்களின் காடு. ஒத்த தோற்றமுள்ள யூகலிப்டஸ் மரங்களின் காட்சி ஒருவித சலிப்பையே தரும். காட்டின் ஊடோடிய பாதைகளில் போக்குவரத்தும் அரிதாகவே இருக்கும். எங்கள் வீடு, துறைமுகத்துக்கு செல்லும் பிரதான சாலையை விட்டு வெகுதூரம் விலகி உள்ளடங்கி இருந்தது. 

நடுவில் திறந்தவெளி முற்றத்துடன் கூடிய நாற்புறக் கட்டடம் அது. கிட்டத்தட்ட வீட்டின் எல்லா அறைகளின் வாசல்களும் முற்றத்தை நோக்கியே அமைந்திருந்தன. ஒவ்வொரு அறைக்கு வெளியிலும் சிறிய அளவிலான அழைப்பு மணிகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. ஆனால் முன்வாசலில் கட்டப்பட்டிருக்கும் அழைப்பு மணி மிகப்பெரியது. கீழே தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் மெல்லிய சங்கிலியைப் பிடித்திழுத்தால், வெளிச்சுவரோடு பொருத்தப்பட்டுள்ள நீளமான இரும்புத்தண்டு மணியோடு மோதி ஒலியெழுப்பக்கூடிய பழங்கால பாணியினாலான அழைப்பு மணி அது. இழுப்பதற்கு ஏதுவாக சங்கிலியின் நுனியில் ஒரு வளையம் இருந்தது.

தண்ணென்று குளிர்காற்று வீசிக் கொண்டிருந்த ஒருநாள் இரவு எட்டு மணி வாக்கில் நான், என் அம்மா, என் அக்காக்கள் அனைவரும் சிட்னியிலிருந்து திரும்பி வரும் எங்கள் அண்ணன்களுக்காக உணவுண்ணும் அறையில் காத்துக் கொண்டிருந்தோம். அவர்கள் அங்கே உயர்நிலைப்பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். போக வர தினமும் ஆறு மைல் தூரத்தைப் படகுகளில் துடுப்பு போட்டபடியோ அல்லது பயணித்தோ சென்றுவரும் அவர்கள் வீடு திரும்ப பொழுது சாய்ந்துவிடும். 

குறிப்பிட்ட தினத்தன்று பொழுதுசாய்ந்தும் அவர்கள் இன்னும் வீடு திரும்பவில்லை. வடகிழக்குப் பருவக்காற்று வீசத்தொடங்கியிருப்பது காரணமாக துடுப்பு போடுவதில் சிரமம் ஏற்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் இப்போது முன்வாசலில் அழைப்பு மணியோசை நிதானமாக கேட்டது.

  

“ஒருவழியாக வந்துட்டாங்க. ஆனால் இப்படி பலமா காத்தடிக்கும் வேளையில் முன்வாசல் வழியா வருவது எவ்வளவு முட்டாள்தனம்? இந்தப் பிள்ளைகளோடு பெரும் இம்சைதான்!” அம்மா சலித்துக்கொண்டாள்.

எங்கள் வீட்டு வேலைக்காரப் பெண் ஜூலியா, கையில் மெழுகுவர்த்தியுடன் நீண்ட நடைபாதையைக் கடந்துசென்று கதவைத் திறந்து பார்த்தபோது அங்கு எவரும் இல்லை. அவள் புன்னகைத்தபடியே உணவுண்ணும் அறைக்குத் திரும்பிவந்து சொன்னாள். “எட்வர்ட் தம்பி ஏதோ குறும்பு பண்ணுறார் போலிருக்கும்மா.” அவள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே மறுபடியும் மணியோசை கேட்டது, இம்முறை வேகமாக.

என் அக்கா, தான் வாசித்துக்கொண்டிருந்த புத்தகத்தை வேகமாய் எறிந்துவிட்டு வசைபாடியபடியே எரிச்சலுடன் சென்றவள், வெடுக்கென்று கதவைத் திறந்தபடி சொன்னாள், “முட்டாப்பசங்களா, உள்ளே வந்து தொலைங்க!” பதில் இல்லை. அவள் வெளியில் சென்று வராந்தாவில் பார்த்தாள். யாரும் கண்களுக்குப் புலப்படவில்லை. அதேசமயம், மறுபடியும் மணி ஒலித்தது. அவள் கோபத்துடன் கதவைச் சாத்திவிட்டு மீண்டும் தன் இருக்கையில் அமர்ந்தாள். அழைப்புமணியிலிருந்து மிகச் சன்னமான ஒலி எழுந்தடங்கியது. 

“யாரும் கண்டுக்காதீங்க. இந்த முட்டாள்தனமான விளையாட்டு கொஞ்சநேரத்தில் அலுத்துப்போனதும் பசியெடுக்க ஆரம்பிக்கும். அப்போது தானாகவே வருவாங்க” அம்மா சொன்னாள்.

இப்போது மணி தெளிவாக மூன்றுமுறை ஒலித்தது. நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டோம். ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து எட்டு அல்லது பத்து தடவை விடாமல் தொடர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

“அவங்களை… இப்போ கையும் களவுமாகப் பிடிக்கிறேன் பார்.” அம்மா எங்களை சைகையால் அமைதியாக இருக்கச் சொல்லிவிட்டு மிக மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து முன்வாசலுக்கு நடந்தாள். நாங்களும் சத்தமெழுப்பாமல் நுனிக்காலால் நடந்து அவள் பின்னாலேயே சென்றோம். கதவின் கைப்பிடியை மெதுவாகத் திருகி, சரியாக மணியொலிக்கும் நொடியில் படக்கென்று கதவை விரியத் திறந்தாள். ஒரு ஜீவனையும் காணோம்.

எதற்கும் அலட்டிக்கொள்ளாத சுபாவத்தினளான எங்கள் அம்மா இப்போது கோபமும் எரிச்சலும் கொண்டவளாய் வெளியில் சென்று வராந்தாவில் நின்றபடி இருட்டைப் பார்த்துக் கத்தினாள்.

“ஒழுங்கா உள்ளே வந்துடுங்க பசங்களா, இல்லைன்னா எனக்கு பயங்கரமான கோவம் வந்துடும். நீங்க என்ன செஞ்சுவச்சிருக்கீங்கன்னு  எனக்கு நல்லாவே தெரியும். மணியின் சங்கிலியை வேறெங்கேயோ இழுத்துக்கட்டிவச்சு அங்கிருந்து விளையாடிட்டிருக்கீங்க. போதும் இந்த விளையாட்டு. நிறுத்திட்டு சாப்பிடவாங்க. வரலைன்னா.. இன்னைக்கு சாப்பாடே கிடையாது, சொல்லிட்டேன்.”

அழைப்புமணி மறுபடி ஒருமுறை அரைகுறையாய் எழுப்பிய ஒலியைத் தவிர வேறெந்த பதிலும் இல்லை.

“ஜூலியா, மெழுகுவர்த்தியும் மடக்கு ஏணியும் எடுத்துவா. இந்த பசங்க மணியின் சங்கிலியை எதோடு இழுத்துக்கட்டியிருக்காங்கன்னு பார்ப்போம்.” அம்மா எரிச்சலுடன் சொன்னாள்.

ஜூலியா மடக்கு ஏணியை எடுத்துவந்தாள். என் அக்கா அதை விரித்து நிறுத்தி அதன்மேலேறி சங்கிலியை ஆராய்ந்தாள். அசாதாரணமான வகையில் வேறெந்த கயிற்றுடனோ கம்பியுடனோ அது பிணைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. அவள் முக்காலியிலிருந்து இறங்கும்போது மறுபடி ஒருமுறை மணியின் மங்கிய ஒலிச்சத்தம் கேட்டது.

நாங்கள் வரவேற்பறைக்குத் திரும்பினோம். ஐந்து நிமிடங்கள் கழிந்திருக்கும், எங்கள் அண்ணன்கள் மூவரும் வழக்கமாய் வரும் பின்வாசல் வழியே உள்ளே வந்தார்கள். மழையில் நனைந்து ஈரமும் சேறுமாக வரவேற்பறையினுள் நுழைந்த அவர்கள் உரத்த குரலில் பசி பசியென்று கோஷமிட்டனர். எங்கள் அம்மா அவர்களை முறைத்துப் பார்த்து சாப்பாடு கிடையாது என்றாள்.

“ஏம்மா, என்ன விஷயம்? எங்களுக்கு சாப்பாடு இல்லைன்னு சொல்ற அளவுக்கு நாங்க என்ன தப்பு பண்ணினோம் அல்லது எதை சரியா செய்யலை? ரெண்டு மணிநேரம் இந்த காத்தோடு போராடி படகு வலிச்சி களைச்சி வந்திருக்கோம். எங்களுக்கு சாப்பாடு கிடையாதுன்னா என்ன நியாயம்?” டெட் கேட்டான்.

“நான் எதைப் பத்தி சொல்றேன்னு உங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். உங்களுடைய அந்த சின்னப்பிள்ளைத்தனமான விளையாட்டு எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சி இன்னமும் விளையாடுறது உங்களுடைய அடாவடித்தனத்தைதான் காட்டுது.”

டெட் அவளை திகைப்புடன் நோக்கினான். “என்னம்மா சொல்றீங்க? சின்னப்பிள்ளைத்தனமான விளையாட்டா? நாங்க விளையாடினோமா?”

மறுபடி மணி ஒலிக்கவும் ஜூலியா பயத்தில் மிரண்டாள். இந்த மர்மமான மணியோசைக்கு டெட்டும் மற்ற பிள்ளைகளும் காரணமில்லை என்பது அம்மாவுக்குத் தெளிவாகப் புரிய, அவள் நடந்தவற்றை அவசரமாக அவர்களிடம் சொன்னாள்.

“சரி, வாங்க, நாம் போய் அது யாருன்னு கண்டுபிடிப்போம். ஜூலியா, நீயும் தம்பிங்க ரெண்டுபேரும் குதிரை லாயத்துக்குப் போய் லாந்தர் விளக்குகளை கொண்டு வந்து ஏத்துங்க. ஒரே நேரத்தில் எல்லோரும் வெளியே போய் இந்தப்பக்கமா ரெண்டுபேர் அந்தப்பக்கமா ரெண்டுபேர் சுத்திவருவோம். நிச்சயமா… யாரோ நம்மிடம் விளையாட்டு காட்டுறாங்க. கண்டுபிடிப்போம், வாங்க.” என்றான் டெட்.

உயரமான ஒடிசலான அயர்லாந்துப் பெண்ணான ஜூலியா கடுமையான உழைப்பாளி. ஆனால் சரியான பயந்தாங்கொள்ளி. அவள் மறுபடியும் பயந்து அழத் தொடங்கினாள்.

“எதுக்கு இப்போ அழறே? என்னாச்சு உனக்கு?” டெட் கோபத்துடன் கேட்டான்.

“முன்பு சிறையிலிருந்து தப்பிவந்த கைதிகளால் இந்த இடத்தில் மூன்று கொலைகள் நடந்திருக்கு. செயின்ட் லியோனார்டில் இருக்கிற காவலதிகாரியின் மனைவி என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறாங்க. கடற்கரையோரமாக மூன்று காவலாளிகள் இரவுணவு சாப்பிட்டுக்கிட்டிருக்கும்போது சில கைதிகள் அவங்களைக் கொன்னுட்டு தப்பிச்சிட்டாங்க. எங்கே பாத்தாலும் இரத்தமாம். அந்தப்பக்கத்தில் இருந்தவங்க எல்லாருமே பாத்தாங்களாம்… அந்த இரத்தத்தையும்… அந்த…”

“உன் உளறலை நிறுத்தறியா?” டெட் கத்தினான். 

என் அக்கா ஓஹோவென்று சிரிக்க, தங்கை ஓடிச்சென்று அம்மாவின் பாவாடையைப் பிடித்துக்கொண்டாள்.

டெட்டின் ஆவேசமான கத்தலையும் ஆத்திரம் தெறிக்கும் முகத்தையும் பார்த்து ஜூலியா ஒரு நிமிடம் வாயடைத்துப் போனாள். அவள் நடுங்கியவாறே முதலாளியின் கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்து வெளியே செல்ல முயன்றபோது மணி மறுபடியும் பலமாக ஒலிக்க அவள் அங்கேயே நிலைகுலைந்து தரையில் விழுந்தாள். பயத்தில் அவளுக்கு கைகால்கள் வெட்டி இழுக்க ஆரம்பித்தன.

எதையும் நிதானமாகக் கையாளும் அம்மா, எங்கள் அனைவரையும் அறையை விட்டு வெளியேற்றி, கதவைச் சாத்தித் தாழிட்டாள். ஜூலியாவின் வலிப்பு எப்படி குணமாகும் என்பது அவளுக்கு நன்றாக தெரியும்.

“அவள் இங்கேயே அறைக்குள்ளேயே இருக்கட்டும். அவள் தன்னைவிடவும் நாற்காலி மேசைகளைத்தான் அதிகம் காயப்படுத்துவாள். விநோதமான பிறவி. டெட், இப்போ நீயும் தம்பிகளும் போய் லாந்தரை எடுத்துவாங்க. குழந்தைகளைப் பார்த்துக்கிட்டு நான் சமையலறையில் இருகக்கேன்.” அம்மா சொன்னாள்.

நாங்கள் குதிரை லாயத்துக்கு ஓடி மூன்று லாந்தர்களை எடுத்துப் பற்றவைத்தோம். எங்கள் மூத்த அண்ணன் டெட் சொல்வதை நாங்கள் செய்யவில்லை என்றால் அவன் என்ன செய்வான் என்று எங்களுக்குத் தெரியுமென்பதால் நானும் எனக்கு அடுத்த அண்ணனும் உள்ளுக்குள் பயந்திருந்தாலும் தைரியமாக இருப்பதாகக் காட்டிக்கொண்டோம். பின்வாசலைத் திறந்துவிட்ட டெட், எங்களை வீட்டின் இடப்பக்கம் துவங்கி வீட்டை வலம் வந்து முன்வாசல் கதவருகே அவனை சந்திக்குமாறு சொல்லிவிட்டு வலப்பக்கமாக அவன் சென்றான்.

நாங்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் ஒண்டிக்கொண்டு நடுங்கும் கால்களுடனும் அடைக்கும் மூச்சுடனும் எங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட சுற்றைக் கடக்க ஆரம்பித்தோம். புல்வெளியில் கண்ணில் தென்படும் எதன்மீதும் கவனத்தை ஊன்றாமல் முன்வாசலில் டெட்டை சந்தித்து வீட்டுக்குள் செல்வதொன்றையே இலக்காக நிர்ணயித்து கிட்டத்தட்ட ஓடினோம். டெட் வருவதற்கு ஐந்து நிமிடங்கள் முன்னதாகவே வராந்தாவை அடைந்து முன்வாசல் கதவையும் அடைந்துவிட்டோம்.

“நீங்க எதையாவது பார்த்தீங்களா?” கையில் விளக்குடன் வந்துகொண்டிருந்த டெட் எங்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

“இல்லை, எதுவுமில்லை.” கதவைக் குறிவைத்தபடியே சொன்னோம்.

டெட் எங்களை ஏளனமாய்ப் பார்த்தான். “பயந்தாங்கொள்ளிப் பசங்களா! ஏன் இப்படி பயந்து நடுங்குகிறீங்க? பெண்களையும் குழந்தைகளையும் விட நீங்க ரொம்ப மோசம். காத்து பலமா வீசுறதால் மணி ஒலித்திருக்கு. காத்து இல்லைன்னா வேறு ஏதோ ஒண்ணு… அது என்னன்னு எனக்குத் தெரியலை. ஆனால் எனக்கு இப்போ பசிக்கிது. அம்மா வந்து கதவைத் திறந்தால்தான் நாம் உள்ளே போகமுடியும். இப்போ யாராவது அந்த மணியை அடிங்கடா.”

அந்த இரவின் பயங்கரத்திலிருந்து விடுபடும் உத்வேகத்துடன் நாங்கள் அழைப்புமணியின் சங்கிலியைப் பிடித்திழுத்தோம். ஆனால் இழுக்கமுடியவில்லை.  

“எங்கேயோ சிக்கியிருக்கு, டெட், இழுக்கமுடியலை.”

“பயந்தாங்கொள்ளிகள்! அதை இழுக்கக் கூட தைரியமில்லை!” எங்களைத் தள்ளிவிட்டு டெட் வளையக் கைப்பிடியைப் பற்றி வேகமாக இழுத்தான். மணி ஒலிக்கவில்லை.

“ஆமாம், எங்கேயோ சிக்கிதான் இருக்கிறது.” டெட் ஒத்துக்கொண்டு தன் கையிலிருந்த லாந்தர் விளக்கைத் தூக்கிப்பிடித்து மேலே பார்த்தவன் அலறினான்.

“டேய்… இங்கே பாருங்கடா”

நாங்கள் மேலே பார்த்தோம். மணியடிக்கும் இரும்புக்கம்பியையும் சங்கிலியையும் பல சுற்றுகளாகப் பின்னிப் பிணைந்தபடி ஒரு பெரிய மலைப்பாம்பு! தலைகீழாக அதாவது அதனுடைய தலை எங்களை நோக்கி இருந்தது. எங்களை அங்கு பார்த்தும் எவ்வித பயமுமின்றி இன்னும் உற்சாகமாக உடலை முறுக்கிக்கொண்டிருந்தது.

டெட் குதிரைலாயத்துக்கு ஓடிச்சென்று துணி காயவைக்க உதவும், முனையில் கூர்பற்கள் உள்ள கழியை எடுத்துவந்தான். எங்களை பீதியில் ஆழ்த்திய அந்த பாம்பை அந்தக்கழியாலேயே எதிர்கொண்டான். அது அந்த இடத்திலிருந்து விடுபடுவதற்குள் அங்கேயே வைத்து பலமான அடிகளால் அதன் முதுகுத்தண்டை பல இடங்களில் ஒடித்தான். வீட்டுக்குள்ளிருந்து மடக்கு ஏணி கொண்டுவரப்பட்டது. அதில் ஏறிய டெட், அந்த ஜந்துவின் வாலைப் பிடித்து மிகவும் சிரமப்பட்டு விடுவித்து வராந்தாவில் எறிந்தான்.  

அந்த மலைப்பாம்பு ஒன்பது அடிக்கும் மேலே நீளமாகவும் நல்ல பருமனாகவும் இருந்தது. அது சுவருக்கும் மணியின் சங்கிலிக்கும் இடையில் தன் உடலை உராய்ந்து உராய்ந்து தன் சட்டையை உரிக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டிருந்திருக்கிறது. அந்த அப்பாவி ஜீவனை டெட் கொன்று கீழேபோட்டபோது, அது தான் செய்ய நினைத்த காரியத்தை கிட்டத்தட்ட முடித்திருந்தது.

&&&&&&&&

மூலக்கதை: The snake and the bell by L.Becke

தமிழில்: கீதா மதிவாணன்

23-02-2015 அதீதம் இதழில் வெளியானது.

(பட உதவி: இணையம்)