அது....

உள்ளங்காலை உரசியபடியே

கூச்சம் உண்டாக்கிய அதை

அக்கணமே உதறிவிடாதது

என் தவறென்றுதான் சொல்லவேண்டும்!

சிந்தனை மழுங்கலால் அப்பரிசத்தை

சிறுபிள்ளையின் கைத்துழாவல் என

சிலபோது சிலிர்த்துநின்றேன்!

சுற்றிச்சுற்றி வந்து

தன் மென்ரோமங்களால் பாதம் உராயும்

செல்லப்பூனையின் பாசவெளிப்பாடெனவும்

தவறாய் நினைத்துவிட்டேன்!

மெல்லத் தவழ்ந்து மேலேறியபோதாவது

சற்றே விழிப்புற்று தந்திரமாயேனும்

தரையிறக்கிவிட்டிருக்கவேண்டும்!

சரியாக கணித்திராதது என் மடத்தனமே!

காட்டுக்கொடியென கணப்பொழுதில்

கால்களில் பற்றிப்படர்ந்து இடையை ஆக்கிரமித்த

அதன் இரும்புப்பிடியைக்கூட

இடுப்புக்குழந்தையின் இறுக்கிய கால்பின்னலென்றே

கண்டுகொள்ளாமல் விட்டுவிட்டேன்!

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் என் நெஞ்சக்கூட்டின் மீதமர்ந்து

நிதானமாய் என் கழுத்தைக் கவ்வியபோதுதான்

கவனிக்க நேர்ந்தது,

அதன் கடுமையான ஆக்ரோஷத்தை!

அவதானிக்கும் முன்பாகவே

அழுத்தி என் குரல்வளை நெரித்து

என் மூச்சடக்கி அதுவும் போதாதென்று

ஆரவாரமாய் என் உச்சந்தலைமயிரைப் பிடித்துலுக்கியும்,

கோரப்பல் காட்டியும் கும்மாளம் போடுகிறது அது!

நினைவு மங்கிச்சாயும் என் இறுதித் தருணங்களிலும்

ஒரு கவிதை தோன்றக் காரணமானதால்

அப்போதும் அதனைச் சபிக்காமல்

வாளாவிருக்கிறேன்!

*****************

படம் உதவி: இணையம்