அவன் கவலை அவனுக்கு!

புடவைக்கட்டைப் பிரித்த நிமிடம் அகலவிரிந்த வாணியின் கண்கள் இமைக்கவும் மறந்துவிட்டிருந்தன. அவளைச் சுற்றிலும் வண்ணங்களை வாரியிறைத்ததுபோல் புடவைகள்! புடவைகள்! புடவைகள்! 

வேலு ஒவ்வொன்றையும் விரித்துப் பிடித்துக் காட்டிக்கொண்டிருந்தான்.புடவைகளுக்கு என்னென்னவோ புதுப்புதுப் படங்களின் பெயர் சூட்டியிருந்தான். வாணிக்கு சிரிப்புதான் வந்தது. இப்போதைய திரைப்படங்களில் எந்தக் கதாநாயகி புடவையணிந்து வருகிறாள்? வேலு நன்றாகவே பூச்சுற்றுகிறான் என்று அறிந்தபோதும் அவனைத் தவிர்க்க முடிவதில்லை. இந்த மாதம் புடவை வாங்கக் கூடாது என்று வாணியும் எத்தனையோ முறை சபதம் எடுத்துவிட்டாள். எல்லாவற்றையும் வேலு நிமிடமாய் உடைத்துவிடுவான். 

"இந்த மாசம் வேணாம், வேலு! பீரோ நிறைய புடவை அடுக்கிவச்சிருக்கேன்னு அவர் கத்தறார். அடுத்த மாசம் வாயேன்!" 

"அட, என்னாக்கா, நீ? உன்னை யாரு எடுக்கச் சொல்லுறா? சும்மாப் பாரேன். புதுப்புது டிசைனெல்லாம் வந்திருக்கு!" 

"வேணாம், வேலு! நீ பிரிச்சின்னா நான் வாங்கறமாதிரி ஆயிடும்!" 

"வாங்கிக்கயேன். பணத்த மெதுவாக் குடு" 

இப்படிச் சொல்லிச் சொல்லியே ஒரு புடவையாவது எடுக்கவைத்துவிடுவான். புடவை வியாபாரத்தின் அத்தனை நுணுக்கங்களும் அவனுக்கு அத்துபடி. யாரிடம் எப்படிப் பேசினால் எடுபடும் என்பதை நன்றாகவே அறிந்துவைத்திருந்தான். 

மாடி வீட்டு மோகனாவுக்கு ரோஷம் அதிகம். பிறர் முன்னிலையில் அவளிடம், "ஏன்க்கா, நீ என்னமோ பொடவ எடுக்கப் போறது மாதிரி முன்னாடி வந்து உக்காந்திருக்கே? என்னாத்துக்கு சும்மா வேடிக்க பாத்துக்கினு நிக்கிறே?" என்பான். உடனே அவள், "ஆமாம்! நீ யான வெல, குதிர வெல சொல்லுவ! உன்கிட்ட எப்படி எடுப்பாங்க?" என்பாள். 

"எக்கா, உனக்கெல்லாம் பெரிய பெரிய கடைங்கள்ல பில்லு ஒட்டி வச்சிருப்பான், பாரு, வாய மூடீட்டு அத எடுத்துவரத்தான் புடிக்கும். என்னை மாதிரி நேர்மையா, நியாயமா வெல சொன்னா புடிக்குமா? நீ அப்பால போ! மத்தவங்க பாக்கட்டும்!" 

எல்லார் முன்னிலையிலும் சொன்னால் அவளால் சும்மாயிருக்க முடியுமா? உடனே ஒரு புடவை போணியாகிவிடும். 

வாணிக்கோ இரக்கசுபாவம். இதையும் அவன் அறிந்துவைத்திருந்தான்.  

"இப்போ கையிலே பணமில்லே, வேலு! அடுத்த மாசம் சேத்துத் தரவா?" 

"எக்கா, நீயே இப்புடிச் சொன்னா எப்புடிக்கா? பொழப்பு ஓடவேணாமா? " 

"புடவ எடுக்கும்போது அடுத்தமாசம் தான்னு சொல்லு, எடுத்ததுக்கப்புறம் ஈட்டிக்காரன் மாதிரி கெடுபிடி பண்ணு!" 

"எக்கா, நான் என்னக்கா பண்ணுவேன்? ஒரு சேலைக்கு பத்தோ, இருவதோ கிடைக்குது. அதையும் அப்புறம் இப்புறமுன்னு இழுக்கடிச்சா கையில என்னாக்கா தேறும்? எனக்கும் புள்ளகுட்டின்னு ஆயிப்போச்சுக்கா! கொஞ்சம் பாத்துக் குடுக்கா!" 

வேலுவுக்கு எல்லாப் பெண்களுமே அக்காதான். கொஞ்சம் வயதானவர்களாக இருந்தால் மட்டும் 'பெரியம்மா' என்பான். 

வேலு வந்திருப்பதை அறிந்து, மோகனா, எதையோ இரவல் வாங்கும் சாக்கில் வாணியின் வீட்டுக்கு வந்தாள். 

"வேலு, நிசமாத்தான் சொல்றேன்! இப்ப என்கிட்ட பைசா இல்ல!" 

"யக்கா, சிறுவாட்டுப் பணம் சேத்துவச்சிருப்ப, பாரு. அஞ்சாறப்பொட்டியில் இருக்கும், பாருக்கா!"

வேலு விடவில்லை. 

"அட! நம்பமாட்டேங்கறியே! இப்போவெல்லாம் சனி, ஞாயிறுன்னா, தானும் சமையல் செய்யிறேன்னு அவரும் அடுப்படி புகுந்துடறாரு. பணத்த எங்க வக்கிறதுன்னே புரியல!" 

மோகனா அடக்கமாட்டாமல் சிரித்தாள்.கூடவே,

"ஒருவேளை, நீங்க பணத்தை எங்கே பதுக்கறீங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கறதுக்காகவே சமைக்க வர்றாரோ, என்னவோ?" என்று சந்தேகம் கிளப்பினாள்.  

"இருந்தாலும் இருக்கும்!" வாணி ஆமோதித்தாள். 

வேலு தன் காரியத்தில் கவனமானான். சட்டென்று எல்லாப் புடவைகளையும் மடித்து அடுக்கினான். 

"என்னா, வேலு, ஏன் கிளம்பிட்ட? புடவ காட்டலியா?" 

"எங்கக்கா? எல்லாம் தவண கட்ட மூக்கால அழுவுறீங்க? உதயா காலனிக்குப் போனாலாவது வேல நடக்கும். மளமளன்னு புடவ வித்துப்போகும், பணமும் வசூலாயிடும். பொழப்பப் பாக்கணுமேக்கா! நான் கெளம்புறேன்" 

"வேலு! என்ன நீ ரொம்பதான் சலிச்சுக்கறே? ஒருமாசம் முடியலன்னு சொன்னா, ஒரேயடியா முறுக்கிக்கறியே? உக்கார், மோர் கொண்டுவரேன்" வாணி எழுந்து உள்ளே போனாள். 

"நீ எதுன்னா எடுக்கிறீயாக்கா?" 

"ப்ச்!" மோகனா உதட்டைச் சுழித்தாள். 

வாணி இரண்டு புடவைகளை மடியில் போட்டுக்கொண்டு இரட்டைப் பிள்ளை பெற்றவளைப்போல் இரண்டையும் கீழிறக்க மனமில்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தாள். 

"வாணி! அந்தப் புடவய நீங்க எடுக்கலேன்னா சொல்லுங்க, நான் எடுத்துக்கறேன்" மோகனா பரபரத்தாள். 

"இந்தக் கலர்ல புடவ வேணும்னு வேலுகிட்ட எப்போ சொல்லி வச்சது, தெரியுமா? இப்பதான் கொண்டுவந்திருக்கான்." 

"சரி! அப்படின்னா இன்னொன்னு கையில வச்சிருக்கீங்கள்ல, அது வேணாமா?" 

"ஐயோ! எனக்கு இதுவும் பிடிச்சிருக்கே!" 

"என்ன வாணி, ரெண்டையுமேவா எடுக்கப் போறீங்க? ஏற்கனவே தவண பாக்கி இருக்குது போலயிருக்கே!"  

வேலுவை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டே மோகனா கேட்டாள்.  

வாணி பரிதாபமாக விழித்தாள். மோகனா சொல்வது சரியென்றபோதிலும் எதை எடுப்பது, எதை விடுப்பது என்று தெரியாமல் தவித்தாள். ஆளுயர நிலைக்கண்ணாடி முன் நின்றுகொண்டு இரண்டு புடவைகளையும் மாறி மாறி தன் தோளில் போட்டு அழகுபார்த்தாள். அவள் கைவிடப்போகும் புடவைக்காக கழுகு போல் காத்திருந்தாள் மோகனா. 

"ஏன்க்கா, மாடி வூட்டக்கா, கடல் மாதிரி இத்தன பொடவ விரிச்சி வச்சிருக்கேன், அத வுட்டுட்டு, அதுங்கையில இருக்கிறதயே கேக்குறீயே! வேற பாரேன்!" 

வேலு, தனக்கு ஆதரவாகப் பேசியதும், மகிழ்ச்சியின் உச்சத்துக்கே போனாள் வாணி. அவனுக்குப் பெரும் ஆச்சரியம். எப்படிப்பட்டப் பெண்களும் புடவைக்கடையைப் பார்த்தால் குழந்தைகளாக மாறிவிடுகின்றனரே!  

பள்ளிக்கூடத்தில் ஒருநாள் வரச்சொல்லியிருந்தார்கள். புடவைக்கட்டைப் பிரித்ததும், தலைமையாசிரியை கூட ஆசையுடன் அது இதுவென்று பரபரத்தது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால் அவர்களிடம் தவணைப்பணம் வாங்குவதற்குள் தாவு தீர்ந்துவிட்டது. என்னமாய் அலையவிட்டார்கள்? படிக்கும் காலத்தில் கூட பள்ளிக்கூடத்துக்கு இப்படி நடையாய் நடந்ததில்லை என்று எண்ணுமளவுக்கு அவனை நன்றாகவே இழுக்கடித்தனர். 

கடைசியில் வேலுவின் ஆலோசனைப்படி இரண்டு புடவைகளையுமே வாணி எடுத்துக்கொண்டாள். மோகனா முனகிக்கொண்டே வெளியேறினாள்.  

வேலு நோட்டுப் புத்தகத்தைப் புரட்டி கணக்குப் பார்த்தான். 

"எக்கா! முன்பாக்கி முன்னூறு ரூவா. இதையும் சேத்தா தொள்ளாயிரத்தி அம்பது ரூவாக்கா. மாசம் இருநூறாவது கொடுத்துடுக்கா!" 

"ரெண்டு நாள் கழிச்சு வா, வேலு! எதாவது ஏற்பாடு செஞ்சு வைக்கிறேன். ஆனா அவரிருக்கும்போது வந்து பிரச்சனை பண்ணிடாதே!" 

"எனக்குத் தெரியாதாக்கா?" 

வேலு சைக்கிளின் பின்புறம் புடவை மூட்டையை வைத்துக் கட்டினான். 

வெயில் சுரீரென்று முகத்தில் அடித்தது. நாலு மணிக்குள் உதயா காலனியில் வேலை முடிக்கவேண்டும். புதிதாய் எதுவும் விற்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை; தவணைத் தொகையைப் பெற்றால் போதும் என்ற எண்ணத்துடன் சைக்கிளை வேகமாக மிதித்தான். 

சே! என்ன பிழைப்பு இது? வெயில் மழை பாராமல் சைக்கிள் மிதித்து வீடுவீடாய்ப் போய் வக்கணையாய்ப் பேசி பொருளை விற்று, அதனிலும் வக்கணையாய்ப் பேசி தவணைத் தொகையைப் பெற்று, கடனை அடைத்து... மிச்சத்தில் குடும்பம் நடத்தி...அப்பப்பா...நாய் படாத பாடுதான்!  

*********************************

 அந்தக் காவல் நிலையத்தின் சுவரோரமாக குத்துக் காலிட்டு அமர்ந்திருந்தான், வேலு, தான் ஏன் இங்கு அழைத்துவரப் பட்டிருக்கிறோம் என்று தெரியாமலேயே. பயத்தில் கால்கள் லேசாக நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன.வெளியில் பார்த்தான். இருள் கவியத் தொடங்கியிருந்தது.  

அவனுக்கெதிரில் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த இன்ஸ்பெக்டரின் முரட்டு மீசையையும், உருட்டு விழிகளையும் பார்க்கும்போதே அடிவயிறு கலங்கியது. அவர் யாருடனோ போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தார். 

"அப்படியா? சரி, சரி, ஆவட்டும்!" 

போனை வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தவர் கண்களில் வேலு அகப்பட்டான். 

"என்னடா, உன் பேர் என்னன்னு சொன்னே?" 

"வே...வேலு சார்!" 

"ம்! அப்புறம்..? என்னா தொழில் பண்றே?" 

"பொடவ யாவாரம்தான் சார்" 

"ராகவேந்திரா அப்பார்ட்மெண்டுக்கு மத்தியானம் போயிருந்தியா?" 

"ஆமாங்க, சார்!" 

"போய்...என்னா பண்ணே?" 

"அங்க வாணியக்கா வீட்டுக்குதாங்க ரெகுலராப் போறது. பொடவ வித்துட்டு வந்தேங்க." 

"அந்தப் பொண்ணு வாணிய யாரோ கொல பண்ணிட்டாங்க தெரியுமா?" 

"என்னாது....?" 

ஒட்டுமொத்த உடலும் அதிர்ந்து குலுங்கியது. கால்களில் இருந்த நடுக்கம் உடம்பு பூராவும் பரவியது. நாக்குழறியபடியே, 

"அய்யய்யோ...! என்னா சார் சொல்றீங்க? காளியாத்தா....மாரியாத்தா...என்னால் நம்பமுடியலியே.... அந்த அக்காவையா...? அடக்கொடுமையே.....ஆத்தா..." 

நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டு அழுதான். 

"ஏய்! வாய மூடு! எதுக்கு இப்படி கூப்பாடு போடற? நீதான் கடைசியாப் பாத்ததுன்னு தகவல் வந்திருக்கு!" 

"சார்...! இது அந்தக் கடவுளுக்கே அடுக்காது..சார். அது பச்சப் புள்ள..சார். ஆண்டவனே... ஒனக்கு கண்ணு அவிஞ்சிடுச்சா? இப்படியும் நடக்குமா? அது குடுத்த மோரு இன்னமும் என் தொண்டையில நிக்குதே! அய்யோ... என்னா கொடும சாமீ......" 

"ஏய்! சீ! ஒப்பாரிய நிறுத்து! என்னமோ உன் பொண்டாட்டி போன மாதிரியில்ல அழுவுற?" 

"அய்யய்யோ...!" 

"டேய்! நீ நிறுத்தலன்னா நீதான் கொல பண்ணினேன்னு எழுதிடுவேன். சும்மாயிரு! விசாரிக்கத்தானே கூட்டிட்டு வந்திருக்கு!" 

வேலு வேட்டியைச் சுருட்டி வாயைப் பொத்திக்கொண்டான்.  

வாணியை யார் கொன்றார்கள்? ஏன் கொன்றார்கள்? எப்படிக் கொன்றார்கள்? எதுவும் அவனுக்குத் தெரியாது; தெரிந்துகொள்ளத் தேவையுமில்லை.  

அவனுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் அக்கா ஆசைஆசையாய் புடவை எடுத்ததுதான். அது கண்ணாடி முன் நின்று அழகு பார்த்த காட்சி கண்முன் விரிய, அடக்கியிருந்த அழுகை மீண்டும் தலைதூக்கியது. 

"இவன் ஏன் இப்படிக் கதறுறான்?" 

ஒரு கான்ஸ்டபிள் இன்னொருவரிடம் கேட்க, அவர், 

"புடவக்காசை வசூல் பண்ணமுடியாமப் போயிட்டதேங்கிற கவலை அவனுக்கு!" என்று கூறிச் சிரித்தார்.