இரவல் வண்ணச்சிறகுகள்

வான் தொட விழையும்

வன்மரங்களின் கிளைகளினூடே

வழிந்தொழுகும் வெய்யில் மழை

ஆங்காங்கே நனைக்குமொரு

அடர்வனந்தனிலே....

அடைக்கலமாயிருந்தன,

ஆயிரமாயிரம் பறவைகள்!

அன்பால் ஆக்கிரமித்திருந்த அவை

என்றுமே அடுத்தவர் நலம்நாடின.

அவர்தம் புகழ்பாடின.

அங்கே கரையலும், அலறலும், அகவலுமே

அங்கீகரிக்கப்பட்ட இன்சங்கீதமே.

பட்சிகளின் கலந்திசையால் ஈர்க்கப்பட்டு

இளைப்பாறிச் செல்லும் எண்ணத்துடன்

வனம் புகுந்தது ஒரு வண்ணப்பறவை!

அழகில் அது

அதிகபட்சத்தைக் கண்டிருந்தது.

அது பாடிய பாடலோ

இனிமையின் உச்சத்தைக் கொண்டிருந்தது.

வந்திறங்கிய பறவையின்

வசீகரம் கண்டு வாய் பிளந்தன,

பழைய பறவைகள்!

வசமிழந்து சொக்கி நின்ற

வனப்பறவைகள் கண்டு

சூழ்ச்சியிலிறங்கியது சுந்தரப்பறவை!

தன் கானம் ஒன்று மட்டுமே

கானகமெங்கும் எதிரொலிக்கும்வகையில்

கவின்மிகு யுத்தி செய்தது.

இறகுகளில் வழியும்

இறுமாப்பின் வண்ணங்களை

பிச்சைக்காசென இறைத்துவிட்டு

பிறிதோர் கானகம் புகுந்தது.

பட்சி பறந்து சென்ற பாதை பார்த்தே

பிரமித்து நின்ற பறவைகள் யாவும்,

சிந்தியிருந்த வண்ணங்களை எடுத்து

சிறகுகளில் பூசிக்கொண்டன.

அன்றிலிருந்து....

கானகத்தின் சொந்தப்பறவைகளுக்கு

தங்கள் கானம் மறந்துபோயிற்று.

எழுப்பிய சிறுவொலியும் 

எதிரொலியால் அடிபட்டுப்போனது.

சுயம் தொலைத்த சுவடுமறியாமல்

வானம் பார்த்து வாழத்தொடங்கின,

வசீகரப்பறவையின் மீள்வருகைக்காய்!