அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந்தாழ்? (15)

வித்யாவோ எதையும் நம்பமுடியாதவளாய் நின்றிருந்தாள். அவனைப் பார்த்து முழுதாய் ஒருமணி நேரம் ஆகியிருக்குமா? எத்தனை சந்தோஷத்துடன் வீடு சென்றான். அப்படி என்னதான் அவசரவேலையோ அவனுக்கு? பிரபு சுந்தரி தம்பதியைப் பார்த்தாலே கல்யாண ஆசை வருகிறதென்று சொன்னேனே! சொல்லி வாய் மூடவில்லையே! அதற்குள் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டானே!

ராஜாராம் அதிர்ச்சியிலிருந்தாலும் அடுத்து செய்ய வேண்டியதைப் பற்றி யோசித்தான். சுந்தரியிடம் யார் போய் சொல்வது? எப்படிச் சொல்வது? எல்லோருடைய மனமும் சுந்தரியை எண்ணி இரங்கிற்று. சுந்தரியை அழைத்துவர யாராவது போகவேண்டும் என்றான்.

விக்னேஷின் உடைந்த மனநிலை இந்த சமயத்தில் உதவாது என்றான்.  பெண் என்பதாலும், இப்போதைக்கு வித்யா சற்று திடமனநிலையில் இருப்பதால் சூழ்நிலையை பக்குவமாய்க் கையாளுவது சாத்தியம் என்றும் சொல்லி வித்யாவை அனுப்ப யோசனை சொன்னான்.  சுந்தரி வந்து உறுதி செய்து கையெழுத்திட்ட பின் தான்  பிரேதப் பரிசோதனை செய்து உடலை ஒப்படைப்பார்கள் என்றான்.

இப்படி ஒரு கோரநிலையில் பிரபுவைப் பார்த்தால் சுந்தரிக்கு இதயமே நின்றுவிடும் என்று விக்னேஷும் வித்யாவும் பயந்தனர்.

பலவழிகளையும் யோசித்து ஒன்றுமே புலப்படாத நிலையில் வித்யா, சுந்தரியை அழைத்துவர சம்மதித்தாள். அதற்கிடையில் அப்பாவுக்கு போன் செய்து விவரம் சொல்லி வீட்டுக்கு இன்றிரவு வர இயலாத  நிலையைத் தெரிவித்தாள். அவர் தானும் வருகிறேன் என்றபோது, அவருக்குச் சிரமம் வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டாள்.

விக்னேஷ் அம்மாவிடம் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தவித்தான். அதிர்ச்சியில் அவருக்கு ஏதாவது பிரச்சனை வந்துவிட்டால் என்னசெய்வதென்ற பயத்துடனே வீட்டுக்குச்சென்று அம்மாவிடம் விஷயத்தைச் சொன்னான்.  பிரபுவின் அகால மரணச் செய்தியைக் கேட்டதுமே அவரது கை கால்கள் வெடவெடவென்று நடுங்கின. விக்னேஷின் கைகளை இறுகப்பிடித்துக்கொண்டார். நீ என்னைவிட்டுப்போய்விடாதே என்று ஏதேதோ சொல்லிப் புலம்பி அழ  ஆரம்பித்துவிட்டார். விக்னேஷுக்கு அம்மாவை எண்ணி பயம் வந்துவிட்டது.

பக்கத்து விட்டு மனோகரி அக்காவும், அவள் கணவரும் உதவிக்கு வந்தனர். இருவரும் அன்றிரவு அம்மாவுடனேயே தங்கியிருந்து அவரைப் பார்த்துக்கொள்வதாக உறுதி அளித்தனர். அம்மாவைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் மற்ற காரியங்களைப் பார்க்குமாறு அவனுக்கு ஆறுதல் கூறினர். பெருமூச்சுடன் விக்னேஷ் வெளியேறினான்.

வித்யா ஒரு டாக்ஸி ஏற்பாடு செய்துகொண்டு பிரபுவின் வீட்டுக்கு விரைந்தாள். சுந்தரியிடம் எப்படிச் சொல்வது என்று புரியவில்லை. வீட்டுக்கார கோமதியம்மா மிகவும் தங்கமானவர் என்று அறிந்திருந்தாள். அவர் உதவியுடன் சொல்லலாம். ஆனாலும்......ஆனாலும்.......

திடுக் திடுக்கென்று அடித்துக்கொள்ளும் நெஞ்சைப் பற்றியவாறே வாசலில் நிறுத்தச் சொல்லி இறங்கினாள்.

எதிர்பார்த்திருந்தவர் போல் தவிப்புடன் வாசலுக்கு ஓடிவந்த கோமதியம்மா இவளைப் பார்த்ததும், சற்றே ஏமாற்றத்துடன் பின்வாங்கியவராய்,

"யாரும்மா?" என்றார்.

"நான் பிரபுவோட ஆபிஸில் வேலை பாக்கறேன். அவரோட ஃபிரெண்ட். சுந்தரி இருக்காங்களா?"

"வாம்மா, பிரபு தம்பி அனுப்புச்சா, உன்னய? சீக்கிரம் வாம்மா...அந்தப் பொண்ணு கெடந்து துடியாத் துடிக்குது. போன புள்ளய காணோமேன்னு தவிச்சிட்டிருக்கேன். அப்பவே வலி வந்திட்டுது. அவசரத்துக்கு ஒரு ஆட்டோவக் கூப்புடுங்க தம்பின்னா....ஆங், ஆட்டோவெல்லாம் குலுக்கிப்போடும், எம்பொண்டாட்டிக்கு கார் புடிச்சுச்சிட்டு வரேன்னு போச்சு! தம்பிதானே அனுப்பிச்சுது?"

அவர் மறுபடியும் கேட்க, வித்யாவுக்கு நிலைமையின் தீவிரம்  உறைத்தது. பிரபுவின் அசுரவேகத்துக்கான காரணம் புரிந்தது. இந்த நிலையில் அவரிடம் என்னவென்று சொல்வது? சமயோசிதமாய் முடிவெடுத்த வித்யா,

"ஆமாம்மா, அவர்தான் அனுப்பினார்! சீக்கிரமா அவங்களை கூட்டிட்டு வாங்க!"

என்று அவசரப்படுத்தினாள்.

அந்தம்மா ஏற்கனவே தயாராய் வைத்திருந்த மாற்றுத்துணி, ஃபிளாஸ்க் இத்யாதி அடங்கிய பைகளை எடுத்து வித்யாவிடம் தந்துவிட்டு சுந்தரியை அழைக்கப் படியேறினார். வித்யா கார் டிரைவரிடம் "பக்கத்திலிருக்கும் லக்ஷ்மி மெடர்னிடி ஹாஸ்பிடலுக்குப் போகணும்" என்று சொல்லிவிட்டு, கீழே வந்த சுந்தரியை கைத்தாங்கலாய் அழைத்து காருக்குள் அமரவைத்தாள்.

சுந்தரி வேதனையில் முனகிக்கொண்டு இருந்தாள். அந்த வேதனையிலும், இவளைப் பார்த்து, "வாங்க அக்கா!" என்றதும் மளுக்கென்று கண்ணீர் எட்டிப்பார்த்தது வித்யாவின் கண்களில். 

சுந்தரி பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு முகத்தைச் சுழித்தாள். அவள் பெரும் அவஸ்தையில் இருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது. இடையிடையே, "அவரு வரலையா? அவரு எங்க?"  என்று கேட்க, வித்யா பதிலுரைக்க இயலாமல் தவித்தாள். நிலைமை புரியாதவராய் கோமதியம்மாவும்,

"உம் புருஷன்தானே? ஆட்டோவில வந்தா குலுங்கும், எம்பொண்டாட்டி கஷ்டப்படுவான்னு சொன்னவர்தானே! இப்போ முன்கூட்டியே ஆஸ்பத்திரியில படுக்கை எல்லாம் மெத்துனு இருக்கா...எம்பொண்டாட்டிக்கு உறுத்தாம இருக்கான்னு அங்கயே படுத்துப் பாத்து செக் பண்ணிட்டிருக்காரோ, என்னமோ...."

என்று கிண்டல் செய்து சிரிக்க, வித்யாவின் கண்கள் சட்டென கண்ணீரை உகுத்தன. அதை அந்தம்மா கவனித்துவிட்டார்.

"உனக்குக் கல்யாணமாயிடுச்சாம்மா?"

"இல்லைங்க!" தலை கவிழ்ந்தபடியே பதில் சொன்னாள் வித்யா.

"அதான்...பயப்படுறே போல இருக்கு. எல்லாம் கல்யாணமானா சரியாப்போயிடும். இந்த வேதனையெல்லாம் குழந்தை நல்லபடியாப் பொறந்து, அதைக் கையில தூக்கின மறுநிமிஷமே மறந்திடும்! அம்மா, சுந்தரி....கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ! தோ...ஆஸ்பத்திரி வந்திடுச்சி!"

பரிசோதனைக்குப்பின் உடனேயே லேபர் வார்டுக்கு அனுப்பப்பட்டாள், சுந்தரி. கோமதியம்மா, சுந்தரியின் கூடவே இருந்து தான் பெற்ற பெண்ணைப்போல் கவனித்துக்கொண்டார். அவரிருக்கும் தைரியத்தில் வித்யா சற்று நிம்மதி அடைந்தாள்.பிரபு எங்கே என்ற அவரது கேள்விக்கு பதில் சொல்லமுடியாமல் அவள் தவிப்பதைப் புரிந்துகொண்டவர்போல் அந்தம்மா மெற்கொண்டு எதுவும் கேட்காமல் இருந்துவிட்டார்.

வித்யா ராஜாராமுக்கு போன் செய்து விஷயத்தைச் சொல்ல சிக்கல் புரிந்து அனைவரும் கையைப் பிசைந்துகொண்டு நின்றனர்.

சுந்தரியின் நிலை மிகவும் மோசமாயிருந்தது. சுகப்பிரசவம் நிகழ வழியில்லாமல் போயிற்று. அறுவை சிகிச்சை செய்ய அவள் கணவனின் கையொப்பம் தேவை என்று சொல்ல, வித்யா இருதலைக்கொள்ளி எறும்புபோல் தவித்தாள். மனைவியின் கையொப்பத்துக்காக கணவனின் சடலம் அங்கே காத்திருக்க, கணவனின் கையொப்பத்துக்காக மனைவி இங்கே மறுபிறவிக்குக் காத்திருக்க....எதை எப்படிக் கையாள்வது என்பதில் வித்யா மட்டுமல்ல...அனைவருமே குழம்பிப்போயினர்.

தொடரும்...

*********************************************************************************************

அன்பறிவு ஆராய்ந்த சொல்வன்மை தூதுரைப்பார்க்கு
இன்றி யமையாத மூன்று.

மு.வ உரை:

அன்பு, அறிவு, ஆராய்ந்து சொல்கின்ற சொல்வன்மை ஆகிய இவை மூன்றும் தூது உரைப்பவர்க்கு இன்றியமையாத மூன்று பண்புகளாகும்.

------------------------------------------

தொடர்ந்து வாசிக்க

அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும் தாழ்? (16)

முந்தைய பதிவு

அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும் தாழ்? (14)