அது ஒரு பொற்காலம்

 கல்லும் உளியும் கணீர் கணீரென்று

காதலால் மோதிக் கலந்திருந்ததொரு காலம்.

தேர்ந்த சிற்பிகள் பலரும் சேர்ந்து நிறைந்திருந்த

சிற்பக்கூடத்தின் சீர்மிகுப் பொற்காலம்!

வளையாத கரங்களுக்கும் வசப்பட்டது

கலையெழில் மிக்க சிலையழகு.

கண்ணால் பார்த்துக் கற்றுக்கொண்டன புதுக்கரங்கள்.

கைப்பிடித்துப் பழக்கிவிட்டன முதுக்கரங்கள்.

வேடிக்கை பார்க்கவந்த வெற்றுக்கரங்கள் சிலவும்

கற்றுக்கொண்டன கல்லுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் சிலையை

கண்டுபிடித்து  வெளிக்கொணரும் கலையை!

நுட்பமும் நுணுக்கமும் மேவிய கரங்கள்

படைத்த சிற்பங்கள் பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டன,

மூளி, முடமென முடக்கப்பட்டவையும்

புனருத்தாரணம் அளிக்கப்பட்டு புதுவாழ்வு பெற்றன.

அயர்ச்சியோ…  தளர்ச்சியோ….

அளவிலாப் பணிகளின் சுழற்சியோ….

ஒத்திசைத்து ஒலித்திருந்த உளிகள்

அத்தனையும் அதிரடியாய் ஓய்வு கொள்ள...

அரவமற்றக் கூடத்தில் ஆங்காங்கே ஒலிக்கின்றன,

ஒன்றிரண்டு உளிகள்!

இவையும் நாளை ஓய்ந்துபோகலாம்,

இயக்கம் முற்றிலும் நின்றுபோகலாம்.

 உளிகளின் ஓசை நின்றுபோனாலும்

உயிரின் ஓசையாய் வடித்த சிலைகள் யாவும்

படைத்த கரங்கள் பற்றிய பிரக்ஞையற்று

மெளனமொழி பேசி நிற்கும் காலங்காலமாய்...