பரிதாப வாழ்வு யாருக்கடி?

கொட்டாங்கச்சியில் சேறு குழைத்து

சோறென்று சொல்லிப் பரிமாறுவோம்;

சொட்டுநீரை மண்ணில்விட்டு

இட்டிலியென்றே பக்குவமாய் எடுப்போம்.

பூவரச இலையில் பீப்பீ செய்து

நாதசுர கானம் இசைப்போம்;

சிறுகுச்சியொன்றை மணலில் ஒளித்து

கிச்சுகிச்சுத் தாம்பாளமென்றே தேடுவோம்;

கூழாங்கற்கள் தேர்ந்தெடுத்து

கல்லாம் காய் விளையாடுவோம்;

குமரிகளாய் எம்மை எண்ணி

கூட்டாஞ்சோறும் ஆக்குவோம்;

ஓட்டாஞ்சில்லுகளை உதைத்து

நொண்டி விளையாடுவோம்;

தாயக்கட்டம் தரையில் வரைந்து

காய்களை மலையில் பழுக்கவைப்போம்;

புளியங்கொட்டைகளைப் பொறுக்கி

பல்லாங்குழியில் முத்துச் சேர்ப்போம்;

கண்ணாடி வளையற் துண்டுகளை

கவனமாக ஜோடி சேர்ப்போம்;

கயிறு தாண்டிக் குதிப்போம்;

வண்ணம் சொல்லித் தேடுவோம்;

கணநேரம் கிடைத்தாலும்

கண்ணாமூச்சி ஆடுவோம்;

உட்கார ஒரு மணற்குவியல்,

ஒன்றிரண்டு சொப்புகள் என்று

உள்ளதைக் கொண்டு விளையாடி

சமர்த்துப் பெண்களாய் நாங்களிருக்க…

பளிங்குகளும், பம்பரமும்,

பட்டமும், நூலும் வாங்க

காசு கேட்டுப் பையன்கள் எல்லாம்

காலைப் பிடிப்பர் அம்மாவிடம்!

வாங்கிய சற்று நேரத்திலேயே

பளிங்குகள் உடைந்துபோகலாம்;

பம்பரங்கள் தெறித்தோடலாம்;

பட்டங்களும் அறுபடலாம்;

மனமுடைவதில்லை சிறுவர்கள்!

பனங்காய் வண்டியும்,

மிதிவண்டி உருளையும்,

பழையபடி ஓட்டிச்செல்ல,

புறப்பட்டுவிடுவர், உற்சாகத்துடன்!

சந்துபொந்துகளில் எல்லாம்

பந்து விளையாடுவர்;

பச்சைக்குதிரை தாண்டுவர்;

குந்தி விளையாடச் சொன்னல்

கொஞ்ச நேரம் ஆடுவர்,

ஆடுபுலி ஆட்டம்!

சுட்டிப் பையன்கள் வைத்திருக்கும்

கிட்டிப்புள்ளும், உண்டிவில்லும்

எத்தனை சாபம் ஏற்றன என்று

எண்ணில் சொல்ல இயலாது!

இப்படித்தானடிப் பெண்ணே,

இன்பமாய்க் கழித்தோம், எம்

இளம்பிள்ளைப் பிராயத்தை!

என்றே ஏக்கத்துடன் எடுத்துரைத்தேன்,

'தொலைக்காட்சியும், கணினியும்

இல்லாத உன் காலத்தில்

எதைக் கொண்டு அம்மா உன்

இளவயதைக் கடத்தினாய்?'

என்று பரிதாபத்துடன்

என்னை வினவிய

என் பத்து வயது மகளிடம்!