கீதமஞ்சரி: அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந்தாழ்? (8)

15 July 2011

அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந்தாழ்? (8)

'அம்மாவா இப்படிப் பேசுகிறார்? அன்று பிரபுவையும், சுந்தரியையும் அப்படி உபசரித்து அனுப்பினாரே! அதெல்லாம் வேடமா? என்னைப் பற்றி தன் மனதுக்குள் என்னதான் நினைத்திருக்கிறார்? நான் அவரை விட்டுப்போய்விடுவேன் என்றா? அந்தப் பயமே நாளுக்கு நாள் பல்கிப்பெருகி இன்று பூதாகாரமாய் உருவெடுத்து நிற்கிறதா?

என்னுடன் எல்லாவற்றையும் பகிர்ந்துகொள்ளும் அம்மா இந்தக் தவறான எண்ணத்தை மட்டும் என்னிடமிருந்து எப்படி மறைத்தார்?'

நாகலட்சுமி கேள்விக்கணையைத் தொடுத்துவிட்டு அவன் பதிலுக்காய்க் காத்திருப்பது தெரிந்தது. விரக்தியடைந்த விக்னேஷ் இறுகிய குரலில்,

"கவலைப்படாதீங்க அம்மா! உங்க விருப்பத்துக்கு மாறாய் எந்தப் பெண்ணையும் நான் திருமணம் செய்துக்கமாட்டேன்!" என்றான்.

நாகலட்சுமிக்கு மகன் மேலிருந்த நம்பிக்கை தொய்ந்துவிட்டதால் அவன் வாய்மொழியாய்ச் சொல்வதை மனம் ஏற்கவில்லை.

விக்னேஷ் நிறைந்த கடவுள் நம்பிக்கை உடையவன். தாயிடம் அன்பைவிடவும் பக்தி கொண்டவன். அவனைத் தன் விருப்பத்துக்கு வளைக்க, இதுவே தகுந்த சந்தர்ப்பம் என்பதை நாகலட்சுமி உணர்ந்தார்.

"விக்னேஷ்! நீ இப்ப சொல்லுவே! அப்புறம் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு.... எவளையாவது....."

"அடட...ட..டா.....! என்னம்மா இது? திரும்பத் திரும்ப அதையே பேசுறீங்க? என்மேல் உங்களுக்கு நம்பிக்கை இல்லையா?"

"அதில்லைப்பா...வந்து...."

"சரிம்மா! எப்படிதான் உங்க சந்தேகத்தை நான் போக்குறது? சொல்லுங்க!"

"என் கையிலடிச்சு சத்தியம் செய்! நம்பறேன்!"

"அம்மா!"

விக்னேஷின் இதயம் ஒரு நிமிடம் நின்று துடித்தது. பொங்கிய துக்கத்தை மறைத்து எதுவும் பேசாமல் நீட்டிய அவர் கரத்தின் மீது தன் கரத்தை வைத்து அழுந்தப் பற்றினான். உடைந்த குரலில் சொன்னான்.

"அம்மா! உங்க விருப்பப்படிதான் என் கல்யாணம் நடக்கும். என்னை நம்புங்க!"

அதன் பின் நாகலட்சுமி எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் உள்ளூர மகிழ்வும் உள்ளத்தெளிவும் உண்டானது.

கலங்கிய மனதுடன் அம்மாவின் கைகளில் தண்ணீர் தம்ளரையும், மாத்திரையையும் கொடுத்தவன், அமைதியாய் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறி தன்னறைக்குள் தஞ்சமடைந்தான். நடந்த எதையும் மனம் நம்ப மறுத்தது.

பொங்கிவந்த வேதனையின் உச்சகட்டமாய், சத்தம் வெளியில் வராவண்ணம் தலையணையில் முகம் புதைத்துக் குமுறிக் குமுறி அழுதான்.

‘சே! என்மேல் அவநம்பிக்கையா? அம்மா என்ற இந்த ஒரு உறவுக்காக, அந்த ஜீவனின் மகிழ்வுக்காக என் சுகத்தை, கனவுகளை, ஆசைகளை எல்லாம் துறந்து ஒரு துறவி போல் வாழும் என்னைச் சந்தேகிக்க எப்படியம்மா உங்களுக்கு மனம் வந்தது?

இக்கால இளைஞர்களின் ஆசையில் ஒரு கால்பங்காவது எனக்கிருக்காதா? எல்லாவற்றையும் மூடி மறைத்து, உங்கள் விருப்பமொன்றே என் விருப்பம் என்பதுபோல் ஏற்றுக்கொண்டு, அதில் நான் சுகமாய் வாழ்வதாய் பாசாங்கும் செய்துகொண்டு நாளெல்லாம் உங்களை மகிழ்வித்துக்கொண்டிருக்கிறேனே, என்னை நம்பவில்லையா? என் இத்தனை வருட வாழ்வு தராத நம்பிக்கையையா, இந்த ஒரு நொடி சத்தியம் தந்துவிடப்போகிறது?

என் தியாகத்துக்கும், தன்னலமற்ற அன்புக்கும் இதுதான் பிரதிபலனா? உங்கள் முகத்தில் தவழும் மலர்ச்சி ஒன்றே என் வாழ்வின் குறிக்கோள் என்று நினைத்திருந்தேனே, அது நிறைவேறாத கனவாகிப் போய்விட்டதா?

நான் பட்ட பாடெல்லாம் வீண்தானா? இப்படி ஒருநாள் நடக்கும் என்று தெரிந்திருந்தால் நானும் ஒரு சராசரி ஆடவனாய் வாழ்ந்திருப்பேனே! என் வாலிபக்கனவுகளை ஏன் பொசுக்கிக்கொண்டிருக்கவேண்டும்?

பள்ளி வயதில் பட்ட அவமானங்கள் வரிசையாய் வந்து நினைவிலாடின.

"டேய், விக்கி! உனக்கு மட்டும் எங்கேர்ந்துடா இப்படி பூப்போட்ட சட்டையெல்லாம் கிடைக்குது? எங்க அப்பாகிட்ட வாங்கித் தரச் சொன்னா நீயென்ன பொம்பளப்புள்ளயாடான்னு கேக்கறாரு!"