கரையோர விருட்சம்

தூக்கமும் விழிப்புமற்ற அரைமயக்கத்தின் கிறக்கத்தில்

முனகியபடியே மெல்லத் தவழும் என்னைச்

செல்லமாய்த் தழுவி நிற்கும்

கரையோரப் பெருவிருட்சமொன்றின்

கவிழ்ந்த கொப்புகளை முத்தமிட்டுக்கொண்டே

அம்மரத்தின் வேர்களை வருடி நடக்கிறேன்.

ஒரு நிலையில் நிற்க எனக்கு சம்மதமில்லை.

நெளிந்தும், வளைந்தும், ஊர்ந்தும்

அதன் கைகளுக்கு அகப்படாமல்

விளையாட்டாய் நழுவிக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

அம்மரத்தின் மீதான உரிமைப்போர்

எனக்கும் பறவைகளுக்கும் எப்போதும் உண்டு.

என்னால் வளர்ந்ததால் எனக்கே சொந்தமென்று நானும்,

எச்சத்தால் விளைந்ததால்

தமக்கே சொந்தமென்று பறவைகளும்

பேசும் நியாயத்துக்கு மரம் பதிலளித்ததே இல்லை.

பறவைகளின் கீச்சிடல்களுக்கும்,

என் கிச்சுகிச்சு மூட்டலுக்கும் ஒத்திசைவாய்

நாற்புறமும் தலையசைத்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தது.

வேர்களை வருடி வருடி அதன் பாதங்களை

பலமிழக்கச் செய்துவிட்டதைப்பற்றி

மரம் அலட்டிக்கொள்ளவில்லை.

பறவைகள் அதன் தலையிலமர்ந்து

தாங்கள் கண்டறிந்த ரகசியத்தைப் பதறிப் பதறி

அதன் காதுகளில் சத்தமாக ஓதிக்கொண்டிருந்தன.

மரம் அப்போதும் கண்மூடி,

பெரும் ரசனையில் ஆழ்ந்திருந்தது.

அரவங்கள் அடங்கியிருந்த ஒரு உச்சிப்பொழுதில்

தன் இறுதிப் பிடிப்பையும் இழந்துவிட்டப் பெருமரத்தை

சத்தமின்றிப் பெயர்த்தெடுத்துச் சென்று

 பொத்தென்று வீழ்த்தினேன் பேரருவியில்.

அந்தியில் அடைக்கலந்தேடிவந்தப் பறவைகள்

அலறித்துடித்தபடியே என்னிடம் கேட்கின்றன,

காணாமற்போன மரத்தைப் பற்றி!

அங்க அடையாளங்கள் சொல்லுங்கள்,

எங்கேணும் கண்டால் சொல்கிறேன்

என்றேன் வெகுநிதானமாய்!!